Í kvirruni hoyrast langt burturi stjørnudropar dryppa av himni. Afturljóðið hoyrist um alt tað stóra himnahválvið.
Hetta er einasta ljóðið í himni og á jørð.
– Ljóðið kemur frá einum vatnkrana, sum ikki er rættiliga fyrisnaraður.
Einsamallur og einsligur er tann dryppandi vatnkranin í verðini.
Minnismyndirnar eru skipaðar í eini 70 brot, sum annaðhvørt frásøgumaðurin sum gamal ella frásøgumaðurin sum barn sigur okkum.
Inn ímillum dregur gamli frásøgumaðurin okkum upp úr barnaárunum og inn í núið. Har verða virði mett og sett upp ímóti tí, ið farið er, áðrenn aftur verður kavað niður í farna tíð, og nýggj brot verða manað fram.
Hann argast um, at hann nú myndaliga talað er staddur við heimsins enda og bara kann hyggja aftur á eitt lív, sum unglingar nú valla ígjøgnum, meðan hann situr í aldurdómsins fongsli. Men tað er eisini eitt makaleyst lív, hann hyggur aftur á.
...
In the silence stardrops are heard dripping, falling from heaven somewhere in the great distance. Their echoes skip and bounce across the great sky vault. This is the only sound in heaven and on earth. - The sound emanates from a faucet not quite turned off. Alone in the world and lonely, the faucet drips, drips.
These reminiscences are organized in 70 parts. The narrator switches between his vantage point as an old man and as a child.
Every now and then the old man draws us out of the years of childhood to the present. Virtues are evaluated and set up against what has already passed. And then he dives back into time past, and new fragments of life are conjured up.
It annoys him that he now, symbolically speaking, finds himself at the end of the world and only can look back on the life that youth now journey through while he is fettered in the prison of old age. However, the life he looks back on is also exceptional.
